احمد پرسپولیسی

من با پرچم سرخ تو درکودکی جیغ کشیدم. به بلوغ رسیدم وقتی اسطوره ای کفش هایش را آویخت یا که ستاره ای درخشید. روزهایی که خم شدی اما نشکستی، جنس فولاد شدم، محکم! تمام من بزرگ شد با تو پرسپولیس. وقتی داشتم برای بغضهات نــَم میکشیدم بزرگ شدم؛ لحظه هایی که برای خنده هات گریه میکردم قد کشیدم! میدانی تو نـُه سالگی منی! سیزده سالگی ام، هجده سالگی ام! بیست و چهارسالگی ام... همه ی بی مقیاسِ روزگارانم. و من اینهمه سالِ زیستن، چقدر مرده باشم برای دوست داشتنت خوب است؟! و چقــدر زندگی کرده باشمَ ت وقتهایی که دلم زرد و نارنجی شد برای جای زخم هایت! یا مدام هایی که رَج به رَج پایِ باورهایمان فـرو ریختیم... چـــقدر نفس کشیده باشم تو را، دقیقه های نودی که توی گلو خفه شدم؟ یا وقتهای اضافه ای که با خاک یکسان کردم خـودِ خـرابِ بی قرارم را! پـرسپولیس من! تو رگ و ریشه ی عمیقِ یک رویای جوانی و من هربار که به نقطه ی زوال نزدیک میشوم جوش میخورم از جای ترک هات و جوانه میزنم، که مبادا بشکند این اعتقادِ سرخِ راسـخ! بگذار غش بروند برای یک عـدد، این آبکی های بد رنگِ بی افتخار. که تو خودت خالق تمام اعدادی و نجیـب ترین هشت حرفیِ کلِ جدولهای دنیا و اعتبارِ تمامِ واژه ی فوتبال... سـرت همان بالا که هست بماند والاتبـارِ فراز نشینم. و تمامِ گریه های به هق هق رسیده ام روشنی بخشِ راهت بماند تا به منتـها! جبران همه اش را از ته دل قهقهه میزنی برایم، بــهار! میشود یادت نرود؟